Yok olunca düştüm, umman mıdır bu?

Yok olunca düştüm, umman mıdır bu?
Önü, sonu yoktur; zaman mıdır bu?
Gözleri bürümüş, beni göstermez,
Arzu karışmıştır, duman mıdır bu?

Bütün âlem ister, almak gıdayı,
Bakıp etmek ister, içten edâyı,
Öyle bir deryadır, katra görürler,
Gözlerimin şâhı, saklar Hudâyı.

Kendi ışığıyle, bakar ışığa,
Vârı karıştırır, daim yokluğa;
Kendinden kendine, işiyle gücü,
Bâlâya karışır, bâzı alçağa.

Muhtardır işine, edilmez suâl:
Kullarına ait, haramla helâl;
İbadet, itaat, kesrete ait,
(Vay nefsim!) diyenler, etmesin ihmâl.

Zerre, yok olmadan, karışmaz (Küll)e,
Muhtaç değil derya, izdeki göle;
Benim! diyenlere, seyreder (Emre),
Kendinden kendine, hep güle güle.

Zapteden: Fuzûle Emre
Saat:9

19.3.1952