Yârim! seni görenler,
Canı sana verenler…
Aşk geçirdi bir ele,
Akıl ermez nereler…
Burda açıldı (Ufuk),
Orda görüldü (yokluk);
Herşeyler oldu fânî,
Yüzünden başka şey yok.
Sensin (Deryâ-yı Ahad),
Sensin koparan afat;
İki kaşından okur,
Bilenler, (Yedi Âyet).
Kapıları açılır,
Nûru yere saçılır;
Esîr eden dünyâdan,
O kapıdan kaçılır.
Kalmaz âlemde kâfir,
Sırlar, olunca zâhir;
Seni tutup bağlıyan,
O vakit olur esir.
Orda affolur günah,
Orda bilinir İlâh;
Bu sırrı anlayınca,
(İsmail) oldu ferah.
Zapteden : Fuzûle Emre
Saat:8.15
28.12.1953