Yaradanım, dahîlek!

Yaradanım, dahîlek!
Boşa gitmesin emek;
Bu sevdânın elinden
Neler çekiyor melek…

Misâl eyledi beni,
Târîf-ederim dîni;
Benim feryâd-ettiğim;
Bütün, sevsinler seni.

Büründüm ete, tene,
Meydana çıktım gene;
Sevgili olan ömür,
Tâbi’ mi doğan güne?

Bilen sevmez zindanı,
Ateşe atmaz canı;
Aşkın ile öldürür
(Nefis) denen Şeytanı.

Âleme olmaz ibret,
Alır senden çok kudret;
Kokusu ışık eder,
Her ânı, olur cennet.

Gam gider, olur ferah,
Kalmaz kalbinde siyah;
(Emre)! senin duânı
Kabûl-etmez mi Allah?

Zapteden: Müncibe Görgün.
Mersin, Saat:10.30

22.2.1961