Yaradan! eyle himmet,
Ben seni edeyim medh;
Seni çoğu görmeğe
Yanarak etti hizmet.
Dert çekti acı acı,
Yürüdü, buldu Haccı; (1)
Âşık ettin Mansûr’u,
Can verdi, giydi tacı.
Gönlünden doğdurdun ay,
Gönlümüzde durur hay;
Sana âşıklık etmek,
Râzıyız, değil kolay.
Âşıklar eder tavaf,
Yanarak olurlar saf;
Zümrüt taşını göster,
Biz mücrime et insaf.
Yandık “Gönül Yârı”na,
Bakarız dîdârına;
Eliyle yapıştırmış
Kâbe’nin duvarına.
Gizlemiş kendisini
O hâlin vâdisini;
O taşın âşıkının
Yakar, alır hissini.
Ol da görün bir kere,
Âşıkız biz Dilbere;
(Emre) bu hâli ile
Acaba nasıl göre.
(1) Hac = Hicaz ve Kâbe yerine kullanılmıştır.