Yakıyorsun sen her an,
Külde olur mu duman…
Kuyuda bırakmadı,
Mısır’a giden kervan.
Siper eyledi kuyu,
Nafaka verdi suyu,
Varıp sultan eyledi,
Aldı, Yusuf’un huyu.
Mekânı oldu sultan,
Evvel vardığı: zindan;
Gözlerine âşıktır,
Sadasını duyan can.
Yürüdü aşk ilinden,
Aldı kokan gülünden;
Âmâ şifa bulmaz mı
İşitirse, dilinden…
Gören, edemez inkâr,
Görmezse durmaz arar;
Kimisi ihya olur,
Kimi de görür zarar.
Durmadan yağar yağmur,
Varır, deryada durur;
Taş üstüne düşerse,
Vaktı gelmeden kurur.
Yılana olur zehir,
Duyanlara penzehir;
Birçoğu (Bâtın) diyor,
Âşıka olunğ (1) Zâhir.
Yüzü ehline açar,
Göremiyenden kaçar;
(Emre) renkli söz dedi,
Neylesin, oldu nâçâr.
(1) Olursun.
27.12.949