Uyan, gel gözlerim, uyan,
Uyan ki Dost olsun ayan;
Buralara hiç gelemez,
Yürürken ayağı kayan.
Atarsa, yanar ayağı,
Âşıklar çıkar bu dağı;
Nice gün feryad etse de
Bize kokar gülün yağı.
Çünkü bizler çektik emek,
Bize Cânân dedi: al, ek!
Eker, alır, kokularız,
Ondan gayri çiçek görmek.
Odur çiçeklerin şahı,
Meftun eder doğan mahı,
Bülbüller niçin ediyor
Gece gündüz ona âh…
Bir çokları çeker emek,
Nasib olmaz asla görmek;
Eğer nâdan el sunarsa,
Diken der ki: Elini çek!
O gül, dikene bürünmüş,
Emek çekene görünmüş;
Çoğu aslına eremez,
Uyanık iken görür düş.
Diken batar deyi korkar,
Korkar ki kanlarım akar,
Aman (Emre), şüphe etme,
Reyhası (1) âşıka kokar.
(1) Rayihası. 3.3.1946