Takılma her çengele,
Seni götürür sele;
Eğer sadık durursan,
Sana Haktan aşk gele.
Sele giden boğulur,
Cevher iken yokolur;
Seyreyler, seni çalar,
Götürür zindana kor.
Âşık! gafletten uyan,
Sadıktır sözü duyan;
Aşk ilinden ayrılır,
Her gölgelere uyan.
Hak zâttır, biziz gölge,
Çalış, kapıyı bekle;
Âşık isen Dosta sen,
Bütün huyları terkle. (1)
Yüzünü Hakka dönder,
Hem de canını gönder;
Kalbinden, gayriyi kov,
Hızırdır bize önder.
Yürek yanıyor yine,
Ateşte döne döne;
Hızır elini tutan,
Adettir, düşer öne.
Aşka uy, olunğ (2) delil,
İman et, böylece bil;
Sakın sana (3) “ben!” deme,
Canın hiç senin değil.
Denize düşse damla,
İki cihanı ala; (4)
Âşıklar parmak banar
Manevî olan bala.
Bilen etmez âşikâr,
Bilmeze olur zarar,
Her adam hazmedemez,
O balda ağılar var.
Yolda büyümek gerek,
Büyü de seni görek;
(Emre) aşktan ayrılma,
Balı yersin giderek.
(1) Terklemek = terk etmek.
(2) Olunğ = olursun.
(3) Sana = “kendine”.
(4) Almak = İstilâ etmek, kaplamak. Buradaki “ala” fiili “alır” yerinde kullanılmıştır. 25.5.1944