Seyreyleyin (Solmaz Gül)ü,
Saksı etmiş (Âşık gönlü);
Tutuluyor gözler ile,
Tecellîsi türlü türlü…
Göz ile kulağa kokar,
Kim rasgelir, onu yakar;
Kıymetini anlıyanlar,
Görürse, eder iftihar.
Çürüyüp ulmaz yaprağı, (1)
(Nefahtü)dür onun yağı;
Ölü olsa, diri eder
Kokusu değen dimâğı.
Cihan diri, Onun ile,
Kolay destelenmez ele; (2)
Seher vaktı durmaz uğrar
Bir gönülden bir gönüle.
Girer, çıkar, eder ihyâ,
Aşk nûrundan yapar boya;
Eğer taltîf edilirse,
(Hayat) ile verir (hayâ).
Kimseleri etmez mahrum,
Düşmanını eder mazlum;
Bağışlar birçok suçları,
Yetişir ki desin: kulum.
İşitirsek: böyle, sözü,
Anlarsak: bitmez gündüzü;
Ağyar gidince (Emre)den,
Gördü, teslîm etti özü.
Zapteden : Neş’e Emre
Saat: 8.25 – 8.35
(1) Ulmak = çürüyüp dökülmek.
(2) Ele gelmek. 26.3.1954