Sensin Havvâ, sensin Âdem.
Yaralara olan merhem,
Sensin Arap, sensin Acem.
Eğer seni unutursan.
Bil, sensin (mührü Süleyman),
Bütün dertleresin derman,
Hareket eyliyene can,
Eğer seni unutursan.
Anla, sensin Nuh gemisi,
Küreklerinin de sesi,
Sur düdüğünün nefesi…
Eğer seni unutursan.
Sensin o Dostun Halil’i,
Hızır’la İlyas’ın eli,
Ateş! yakma! diyen dili,
Eğer seni unutursan.
Sensin Yusuf’un gözleri,
Sensin Züleyha sözleri,
Bütün âşıklar özleri,
Eğer seni unutursan.
Sen tacısın Muhammed’in,
Bütün senden okunur din,
Bırakırsan olunğ (1) emin…
Eğer seni unutursan.
Sensin Rahman, sensin Rahîm,
Sensin ilim, sensin Alîm,
Acep senden başka var kim?
Eğer seni unutursan.
Âşıktan sensin aranan,
Senin ile dolu her yan,
Emredersen olur tufan,
Eğer seni unutursan.
Sensin her vârın sahibi,
Görünürsün Âdem gibi,
Yaratılan, sana tâbi,
Eğer seni unutursan.
(Emre)! çalış, sen ol fani,
Herkes desin: Emre hani?
Yok olursan olunğ Ganî,
Eğer seni unutursan.
(1) Olursun.
14.5.950