Şen olursan açar, (Dost)un gülleri,
Nûra beler bütün, sâf gönülleri;
Varıp karşı karşı, duran, unutur
Ayı, yılı, hem de, geçen günleri.
Bir gönül kırılsa, olur mu tâmir…
Sanatkârı yoktur, olunmaz kaadir;
Dünya köşkü gibi, değildir taştan,
Nûr-u ilâhîden; değildir zâhir.
Gönülü bilmiyen, mutlakaa cellât,
Ağzından çıkan söz, koparır afat;
Ortasında Mevlâ, mekân kurmuştur,
Yanlış bakanları, mutlak eder tard.
Âşık olan gönül, (Arşı Rahman)dır,
İncitmek istiyen, zâlim, Şeytandır;
Dışı etten, tenden, görülür amma,
İçini seyreden, asıl insandır.
Riâyet eylemiş, bütün peygamber,
Ordan almış, vermiş, bizlere haber;
(Emre) anlayınca, ordan ayrılmaz,
Gece gündüz durur, sever beraber.
Zapteden : Fuzûle Emre
Saat: 20
24.6.1953