Mevlâ dedi: Hâlîlim!

Mevlâ dedi: Hâlîlim!
Ateşten çıktı ilim;
İzi vardır Urfa’da,
Kimse bilmez: Kendi kim?

Yandı aşkın ateşi,
Yaktı nice kardeşi…
Arasalar Mekke’yi,
Bulunmaz Onun eşi.

Emir verildi ona
Teslîm-oldu Rahmâna;
Yaptı bir yere merkez,
Hicaz’a kurdu binâ.

Ahmed, eyledi ikmâl,
Çünkü etmişti visâl;
Herkes bir türlü anlar,
Yârabbî, bu nasıl hâl…

Onun mânâsı: Gönül;
Etmek lâzım tenezzül;
(Emre)! İbrâhim gibi,
Çabuk yan da, sen ol kül.

Zapteden: Kadriye Darendeli
Namrun, Saat:21.30

13.8.1958