Kuzum, ninni deyim, çok gelsin uyku,
Kalbinde gönlünde, kalmasın korku;
Anne! baba! dedi, yandı yüreğim,
Acıtarak soktu, bağrıma oku.
Mahzun mahzun ağlar, sanırsın yetim…
Ninni söylemektir, benim niyetim;
Evlâda, toruna intikaal etti
Damarımda kanım, kemiğim, etim.
Boynunu bükünce, getirdi hüzün,
Sanki bir senedir… kalmışken bir gün;
Bu nasıl hizmettir, durmaz ederim,
Anası, babası ninesi görsün.
Yattı da uyudu, bu kucağımda,
Gizlenmiş, duruyor, gönül bağımda;
Tâkatım kalmadı, ninni söylerim,
Ağzımda, dilimde, hem dudağımda.
Bu hizmet, Âdemden, kalmıştır mîras,
Evlât incinince, onlar tuttu yas;
Sürülüp gelmiştir, bizlere kadar,
Eğer hoş görmezsek, kalbe yapar pas.
Şikâyet eyleme, aman (İsmâil)!
Bütün emeklerin, olmasın zâil;
Böyle dert çekerek râzı olmuştur
Adedi bilinmez câhille kâmil.
Zapteden: Neş’e Kayalıyük
Namrun, Saat:19.34
20.9.1957