Kimseye kalmaz dünya,
Gülemez doya doya;
“İlmi Ledün” sözünü,
Kulağı açık duya.
Kulağı açık, duymuş,
Çünkü o, aşka uymuş;
İki yüzlü dünyadan (1)
Aceba kimler doymuş…
Kandırmış çoklarını…
Verir mi haklarını…
Yine Yârım, saçının,
Sallar saçaklarını.
Tarak vurmuş zilife,
Bizi yetirdi (2) keyfe; (3)
İçten içe bakışı,
Gark eyledi esefe.
Beni gama etti gark,
Gördüm, dedim: “Hüvelhak!”
Ben bu aşka düşeli,
Bu dünyayı etmem fark.
Can, bu ateşe düşe,
O Dost ile görüşe…
Yâr’ın güzel bakışı
Zıya verir güneşe.
Aman Dilberim, Rûhum!
Görün, eyleme mahrum.
Sen aklıma düşersen
Bilmem nerde dururum…
Beni eyledin mecnun…
(Emre), gözüne vurgun…
Bu arıca (4) aşkına (5)
İstemem ki olsun son.
(1) Dünyadan doymak = dünyaya doymak.
(2) Yetirmek = ulaştırmak.
(3) Keyf = zevk.
(4) Arıca = temizce.
(5) Aşkına = senin bu temiz aşkının, yani sana olan bu temiz aşkımın sonu gelmesin. 24.6.1944