Kim ki canı eridir. (1)
Dost ilinde diridir;
Canından geçen âşık,
Benliğinin eridir.
Ayık olan seyreder;
Acep gafil ne eder?..
Rengimize uyanlar
Gönül şehrine gider.
Sudan çuval dokuduk,
İçine ateş koduk;
Bu ne, diye sorana
Sükût ile okuduk.
Okuyan âşık olur,
Yanar, kendini bulur.
Görülen düş ağırdır,
Cânânım, hayıra yor.
Kim bu görgüye düşer,
Kâmil elinde pişer;
Her suçları affolur…
Bize denildi beşer.
Dostu görür, ah eder
Onda günah ne gezer…
Bu hâle razı olan,
Her daim aşkı öğer.
Gönlünde bülbül öter,
O yanar daha beter;
O bahçede ekilmiş
Gülünden koku tüter.
O hale güç mü yeter…
Kaldırandan akar ter;
(Emre) bunu bilince,
Kanını yere serper.
(1) Eritir , Bu doğuşta kafiye orjinalliği vardır.