İçtik Dost cemalinden,
Neşe aldık halinden;
Dosttan bir bâde içen,
Hep vazgeçer malından.
Kendini verir yoğa,
Bakmaz bahçeye bağa;
Bir daha gönül vermez
Dünya denen alçağa.
Bu hâl gelir mi dile
Vücudu yoktur, ele…
Âşık gönlü kırılsa,
Dünya olur velvele.
İsterse, eder tamir
Hâli her şeye kaadir;
Dünyayı döndürmeğe
Gözünde durur âmir.
Fakat gizlenir çöpe,
Bilen girer mektebe;
O hâli bilmek için
Hayata eder tövbe.
Bu hâl, böyle yuğrulmuş,
Candan geçenlere hoş;
Bu bir “nokta-i kübrâ”,
Gözler içine konmuş.
Denir “Nun velkalemi”,
Kaplamıştır âlemi;
Nokta mekânı kurmuş
Candan geçen âdemi.
(Emre) sen etme sitem,
Derttir o derde merhem;
Candan vazgeçti isen,
Oldun “Nokta-i Âdem”.
18.8.1946