Hayat gelir, geçer, sanki bir rüya…
Bu fânî dünyada, yaşıyor gûya…
Seninle gidecek: topladın ise,
Kıymetini anla, berâber, (hayâ).
İbret ile seyret, dünyaya, civan!
Bırak, seninledir, hazîne, uyan!
Ölümler bilmiyen, bir canın vardır,
Sana nasîbetmiş, bilirsen, Rahman.
Meydanda dolaşır, esrâr içinde,
Binbir hayatları, hep var içinde;
Ondan başka kimse, imdâd eylemez,
Seni kurtaracak, o (Yâr), içinde.
Gece gündüz dikmiş, sana gözünü,
Kulağına söyler, dinle sözünü;
Tuğyan gönüllerden, O, uzak durur,
Gece gündüz bekler, senden hüzünü.
Senden istediği: bir kalbi selîm;
Onu temiz eyle, var, et sen teslim;
Mal, mülk, akıl ile, sakın yaklaşma,
Orda helâk olmuş nice bin âlim…
Ne eksiği vardır, hazînesinde?
Dâimâ duyulur, onun sesinde;
Yer ile semâda, arardı (Emre),
Şimdi seyrediyor, ten kafesinde.
Zapteden : Fuzûle Emre
Saat:7.17
11.7.1953