Hallaç indi dünyaya;
Tokmağı vurdu yaya;
Dağlar, taşlar dayanmaz
Gökten inen bombaya.
İşe başladı Hallaç,
Müminlere dedi: kaç!
Ateşten kurtulmaya,
Âriflik, oldu ilâç.
Pamuk gibi atıyor,
Havalara satıyor;
Dünyayı harab eden,
Bir gönülde yatıyor.
Seyreyle bu dünyaya,
Ârif ol doya doya;
Hallaç görmek istiyen,
Canını elden koya.
Sanki atıldı pamuk…
Yanacaktır, çare yok;
Bu himmet Türklerindir,
Bizlere doğdu ufuk.
Söylenen, bütün rümûz…
Açılmıştır yolumuz;
Bu hâl, bize uğramaz,
Ateştendir kolumuz.
Bir “Kuvvet”, eder siper,
Bizim ile beraber;
(Emre) hiç keder etmez,
Böyle vâdetti Dilber.