Gül, her çiçek şâhıdır,
Bülbüllerin âhıdır;
Bu insanın benliği,
Silinmez günâhıdır.
Affolmaz, ölmeyince;
Sırrını bilmeyince;
Azaptan kurtulunmaz,
Dirilip gülmeyince.
Onun düşmanı, benlik,
Kalbleri eder delik;
Tard olan İblis gibi,
İnsanı durdurur dik.
Silâhıdır: tevâzu’,
Gelirse, eder kuzu;
Hasta olan gözlere,
Odur şifâlar tozu.
Dostu, ettirir düşman,
Tatlı zamânı, zindan;
Mevlâ lânet etmiştir:
Ayrılır, olmaz pişman.
Dâim yakar, inadı,
(İblis) konulmuş adı;
Hangi gönüle girse,
Koymaz muhabbet tadı.
Sermâyesidir: nifak,
Tard ederken vermiş Hak;
Onun gıdâsı: zakkum;
Öyle karâr, muhakkak.
Nice ev etmiş harap…
Birçok gözlere hicap…
Kendine uyanların
Vücûdunu tutmuş kap.
Onu, aşk, eder mazlum,
Tabîatından mahrum;
Bu (Emre) öldürünce,
Yaradan dedi: kulum!
Zapteden: Naciye Özhatay, Ekrem Özhatay, S. Akgül, N. Özsevenler.
Saat: 17.31 – 17.42
14.3.1954