Gözümü açtım ki: hayat bir zindan..

Gözümü açtım ki: hayat bir zindan..
Karanlık eyliyen: içindeki kan;
Bir bulut görünen: bu benlik imiş,
Bu varlık gidince, eyledin hayran.

Kendimden geçince, söylen dilimden,
Söyletmezsen, gelmez, bir şey elimden;
Her yanım sen oldun, görünce seni,
Sen zuhûr eyledin, gözler selimden.

Yaklaşınca, oldun, dilim, dudağım,
Teslim oldu sana, elim, ayağım;
Kendimden geçince, bildim, anladım:
Seninle muhittir, kanımla yağım.

Bundan sonra demem, ben kendime ben!
Eğer ben! der isem, neredesin sen…
Yarab! bu ne hâldir, fâni doluyor
Cemâlinden senin, bir ışık gören.

Senden ayırdın da, gurbete saldın,
Âlem fâni oldu, sade sen kaldın;
(Âdem) gibi (Emre), feryad edince,
Kucaklayıp, geri, kendine aldın.

Zapteden : Fuzûle Emre
23 Eylül 1951 Saat : 8.30

Emre, bu doğuşu, tıraş olurken söylemiştir.