Gönlümde yandı çıra,
Ulaşalım bu sırra;
Ben deblek çalıyorum,
Sen bu meydanda sıçra.
Aşk ile doldu meydan,
Seyreylesin bu cihan;
Dostun yüzünü görse
Secde etmez mi insan?..
Eyliyen, olur Rahman,
Zikreder daim lisan;
Adını işitince (1)
Dost olur cümle insan.
Sen gizlendin insana,
Sözün gelmez lisana;
Daima yanmak gerek,
(Emre), bu lâzım sana.
Bu sözler hep âşıka…
Onlar yanar Mâşuk’a
İliğim suya kesti (2)
O Dosta baka baka.
Bakınca beni yaktı,
Kül eyledi bıraktı,
Benim tatlı canıma
Kirpiklerini çaktı.
Yaktın bizleri Mevlâm,
Senin rahmetlerin: gam;
Ateşe düşer ise
(Emre)ye gelir ilham.
(1) Senin adını.
(2) Suya kesmek = su gibi olmak, erimek, su hâline gelmek.