Geçtik biz kendimizden,
Eser kalmadı bizden;
Yürüdü çok ehlullah,
Kan ile dolu izden.
Dâimâ yürüyorlar,
Hedefi görüyorlar;
Bu gaflet dünyâsına,
Bakan göz bürüyorlar.
Devâm-ediyor her ân,
Helâk olur nice cân…
Bu bir sırr-ı Alîdir,
Gözü açığa ayân.
İlimler deryâsıdır,
Gönüller yaylasıdır;
Dışarda kalan insan,
Hem zâlim, hem âsîdir.
Hakîkat, dâim böyle;
Severiz güle güle.
Bak (Emre)nin gözüyle,
Cihan boyanmış güle.
Sanki değildir cennet,
Orda olmaz eziyet;
Gözler zıyâsı ile,
Mevlâ, eylemiş ziynet.
Acebâ görür kimler?
Bilemez müneccimler;
Bu aşkın hastasına,
Çâre bilmez hekimler.
Mâşûkundandır devâ,
Cism-i lâtiftir hava;
(Emre)! canı fedâ et,
Hayat, olmaz bedâva.
Böyle söylüyor her dil,
Âlem görmeli rezil;
Servetler ile olmaz,
Yoklukla olur kaabil.
Zapteden: Şerife Uçkan, Ayten Kutkan.
Namrun, Saat: 14.05
19.7.1959