Geçtik biz kendimizden,

Severiz biz namazı,
Bâzı görünürüz, kuvvetli cellât,

Geçtik biz kendimizden,
Eser kalmadı bizden;
Yürüdü çok ehlullah,
Kan ile dolu izden.

Dâimâ yürüyorlar,
Hedefi görüyorlar;
Bu gaflet dünyâsına,
Bakan göz bürüyorlar.

Devâm-ediyor her ân,
Helâk olur nice cân…
Bu bir sırr-ı Alîdir,
Gözü açığa ayân.

İlimler deryâsıdır,
Gönüller yaylasıdır;
Dışarda kalan insan,
Hem zâlim, hem âsîdir.

Hakîkat, dâim böyle;
Severiz güle güle.
Bak (Emre)nin gözüyle,
Cihan boyanmış güle.

Sanki değildir cennet,
Orda olmaz eziyet;
Gözler zıyâsı ile,
Mevlâ, eylemiş ziynet.

Acebâ görür kimler?
Bilemez müneccimler;
Bu aşkın hastasına,
Çâre bilmez hekimler.

Mâşûkundandır devâ,
Cism-i lâtiftir hava;
(Emre)! canı fedâ et,
Hayat, olmaz bedâva.

Böyle söylüyor her dil,
Âlem görmeli rezil;
Servetler ile olmaz,
Yoklukla olur kaabil.

Zapteden: Şerife Uçkan, Ayten Kutkan.
Namrun, Saat: 14.05


19.7.1959