Ey gönül! gözünü aç da ibret al,

Acep kimler çizdi, hudûdumuzu?
Gece uyur, gündüz uyur,
0

Ey gönül! gözünü aç da ibret al,
Nefse mahkûm olma; o dâim meyyâl;
Onun sevdikleri, her vakıt hayâl;
Muvakkat verilen cana güvenme.

Kaderin ne ise, eyleme keder,
O seni Yaratan, eyleyip, eder;
Bu dünyâya gelen, mutlaka gider,
Damarında gezen kana güvenme.

İki kapılıdır, durduğun dünyâ,
Malım, mülküm dersin; senindir gûyâ…
Seni yaratana arkanı daya,
Güvercinlik gibi hana güvenme.

Ömür, durmaz geçer, yellere benzer,
Derelerden akan sellere benzer;
Yüzüne bakmayan ellere benzer,
Uzun zannedersin, (ân)a güvenme.

Yaradanını bil, yönünü çevir,
Durmadan dönüyor, her gelen devir;
Bir (Emîn Kapı) bul; açık iken gir,
Aklına uyup da, zanna güvenme.

Hep seni unutur, arkada kalan,
Acep kim olacak, canını alan?
(Emre)! sen, değilsin, sararıp solan;
Dayan sen Mevlâya, sana güvenme.

Zapteden: Vasfiye Değirmenci
Çiftehan, Saat:10.00

28.5.1957