Ey Cânânım! senin derdin,
Ne iman koydu, ne de din
Sen bunları aldın ise
Yerine aşkını verdin.
Âşıkların oldu âgâh,
Her günlerim geçer siyah…
Sen aşkını verdin, gittin,
Acep kimler buldu felâh?..
Her günlerim kara geçer;
Hep yananlar, bir yer seçer;
Aceba kurtulmuşlar mı?
Seni gören zehir içer.
Bu mudur senin âdetin?
Aşk yolları gayet çetin…
Sevdiklerini (1) geçirir,
Bunlara olan ibretin.
Destelemiştir, bırakmaz,
Ağlarım, yüzüme bakmaz;
Ben Yâr’a çok hörmet ettim,
Dinlemez hiç benden avaz.
Ne edem, bir kere düştüm,
Çaresi yoktur, biliştim…
Ne için pişman olayım…
Bile bile ben görüştüm.
Diledi aşkını aldı, (2)
Başını belâya saldı;
(Emre) yanıp kül olunca
Sadece kendisi kaldı.
(1) Senin sevdiklerini.
(2) Emre, onun aşkını dileyerek istiyerek aldı, beğendi.