(Essahî habîbullah), (1)

Aşkın gelir ise hoş olur başım
Geçemedik bu gaflet dünyasından,
0

(Essahî habîbullah), (1)
Sahîyi sever Allah;
Sen kendine gel sahi!
“Elbahîl aduvvullah”. (2)

Sahîler eder himmet,
Böyle dedi Muhammet,
Bizlere nasibolsun
Sehavet gibi devlet.

Cânân sever sahîyi
Halleridir çok iyi;
Dost, sahîyi kucaklar,
Her halleri nur deyi. (3)

Sever de verir seha,
Şükür edelim Hakka;
Hep sahîler belenir
Seha denilen şevka.

Hiç olmamalı bahîl;
Hiçbir şey bizim değil,
Ahmet sahî olunca
Hâdim oldu Cebrail.

Haktan getirir emir,
Kendi hâdim, Hak âmir;
Harap gönül sahîdir,
Nur ile olur tâmir.

İçi nur, toprak dışı,
Daim Hakka, bakışı;
Cânâna iz bırakır
Sahî olanın kaşı.

Sahîler serbest durur,
İçlerinden doğar nur;
İçindeki cevherin
Şavkı dışına vurur. (4)

Nuru çıkar ayâna,
Zıya verir cihana;
(Emre), âşikâr etme,
Tutulursun tufana.

(1) Cömert adam, Allahın dostudur.
(2) Cimri, Allahın düşmanıdır.
(3) Deyi = diye
(4) Şavk= ışık. 10.7.1945