Erir yürekte yağlar,
Yüreklerim kan ağlar;
Âşıkın feryadına
Acır taşlarla dağlar.
Evvelden budur âdet,
Süregelmiş Muhammed;
Bütün âlem ediyor
Âşık için ibadet.
Bizler övsek ne kadar,
Güzelliği çok artar;
Âşıkı gören gözler,
Kendi nurunu atar.
Çok övmüştür İbrahim,
Âşıklar olur yetim
Zillete bürünmeden
Görenler bilmez ki kim?
Duman çıkar başından,
Yanar aşk ataşından;
Her yanları nur olur,
Yiyen âşık aşından.
Gönlüne dolar firkat,
Dimağına gelir tad;
Bakın (Emre) yanıyor,
Maşuktan ister imdat.
16.6.1946