Erbainin yedi günü,
Arşa çıkar nefsin ünü,
Kefenimi giydim o gün,
Cânâna dönderdim yönü.
Cânânın yüzüne baktım,
Nefsimi ateşe yaktım,
Zannetme yoldan dönerim;
Fermanı boynuma taktım.
Dev askerlerini çekmiş,
Her taraftan siper almış..
Elime aldığım silâh,
O devleti mağlûp etmiş.
Cânân gel, şu hâlime bak,
Gönlümü ateşlere yak!
Beni sana almak için,
Zencirini boynuma tak.
Eğnimde ateş kaftanım,
Yaralıdır bütün canım,
Bu canı kurban eyledim;
Yerlere dökülsün kanım.
Hâllarımı yine yazdım,
Cânân canımdan usandım,
Dost önünde ölmek için,
Elimle bir mezar kazdım.
Âşıkım sana ezelî,
Kenân elinin güzeli,
Dünya bana zindan olmuş,
Seni canımda sezeli.
İsterdim ki yâri görem,
Ayağına yüzüm sürem,
Niçin benden yüz çevirdin?
Ben canımı kime verem?
“Allah” dedim yola girdim,
Gece gündüz zehir yedim..
Belâlar hep bana yağsa,
Vallah billâh dönmem dedim.
Geriye dönenler gülmez,
Geri dönse seni bilmez,
Canı Dosta kurban eden,
İki cihanda hiç ölmez.
Yandım cânân yine yandım,
Âşkın ateşine bandım,
Kanlı gömleğin üstümde,
Yârin huzuruna vardım.
Merdan olan böyle olur,
Fermanı boynunda durur,
Şehit olmak istiyenler,
Nefsinin boynunu vurur.
Canı kanlara beledim,
Gece gündüz iniledim,
Cânân yaralarım sızlar,
Bilmem sana ben neyledim?..
Ben Emre’nin gözlerinde,
Enelhak var yüzlerinde,
Ben bu canı kurban verdim,
Kanım aksın dizlerinde.