Dostun sarayıdır, bu harap gönül,
Etrâfında öter, çeşitli bülbül;
İçine girdiysen, sen bir gam tutma,
İnlemek neyine… ferah ol da gül.
Bilip anladıysan, cihan sendedir,
Bütün mâneviyyet, nihân, sendedir
Âhireti unut; bir (ân-ı dâim);
Hûri, melek, dahî cinan sendedir.
Dünyâyı kaplayan deryâ, sendedir,
Her şeyi yaratan Mevlâ, sendedir;
Nokta-i Vâhidsin, sırr-ı Hudâsın,
Dönen felekiyyât, bâlâ sendedir.
Sen gönlünü oku: Kur’an sendedir,
Etrâfa seyretme, irfan sendedir;
Eğer öldürürsen, iğfâl-edeni,
Hayâtı ebedî bir can, sendedir,
Derdini bilirsen, Lokman sendedir,
Yirmisekiz nebî, insan sendedir;
Geriye kalanı, unut sen (Emre)!
Her dilden konuşan lisan, sendedir.
Zapteden: N. Yaramış
Namrun, Saat:00.50
12.8.1957