Gizledin göze kaşa,
Melûl melûl bakışa,
Aşkı kabul edince,
Çıkardı seni başa.
Buna diyorlar “Vuslat”,
Ölümler bilmez hayat;
Tarifin: harfsiz savtsız,
Hep sıfattır sensin Zât.
Binde birisi, Mevlâ!
Şefkatin bütün kula;
Kulağı duyanlara,
Yine ettin essalâ!
Rahimsin sen ey Mahbûb,
Nasıl görür taassub…
Târif eyliyen insan,
Gösterir olmaz mahcup.
Bu kadar geldi dile,
Misal güle bülbüle,
(Emre) etse âşikâr,
Çünkü kopar velvele.
Zapteden: Günay Uçkan, Fehmi Görgün
sa: 20:00
Beşiktaş, 26.11.1967