Aklıma düşünce kalmaz kararım,
Kalbimde dururken daim ararım,
Gözlerimden gören dilimden diyen,
Sırrın mânâsını senden sorarım.
Yoktur senden başka hâlime âgâh,
Tadını almayan sanıyor günâh,
Hayat gecesinden kurtaran sensin,
Doğdu gönül günü her vakıt sabah.
Tahtı yıkılmayan sultanım sensin,
Kalbimin içinde yatanım sensin,
“Dostu olmaz” derler “zelîl-olanın”,
Düşersem elimden tutanım sensin.
Bir gösteriyorsun bütün milleti,
Devlet ediyorsun bırakıp zilleti;
Ölümü olmadı ki diri eyledin,
Akılda koymadın korku illeti.
Kaşımı gözümü Halîl eyledin,
Kuşun konuştuğu bir dil eyledin,
Kalmadı (Emre)ye çirkinle güzel,
Görenle görülen Cemîl eyledin.
Onun için bakar hep doya doya,
Her şey bir renk oldu kalmadı boya,
Kalbinden çıkınca mânâ ışığı,
İhtiyaç kalmadı güneşe aya.
Saçlarının teli seyreden bir göz,
(Kenz-i Mahfi) derler, meydandadır öz;
Ehli olmayana gösterilirse
Bakmayı bırakır dâim eder söz.
Zapteden: Fikri Emre , Ayşe Emre
sa: 10:11
24.07.1967