Bilinmedik olduk bizler,
Gaaib-oldu gelen izler;
Hacerül’esved mi acep
Bize bakan âhû gözler?
İdrâk etmez, bak, her gelen,
Bu fânî cihana gülen;
Biz bir mânâ aynasıyız,
İdrâk-eder, bilip gelen.
Gaflettedir, beşer sanan,
Koku alır, bilip yanan;
Ölümsüz bir hayat bulur,
Canı alıp bize sunan.
Görünürüz sanki gafil,
Bütün âlemlerden sefîl;
Kânâ ile seyredenin,
Her hâline olduk kefîl.
Fakat, kâmil îman gerek,
Sabır ile zaman gerek;
Vakıt gelip yanaşınca,
İhmâl bitip, heman gerek.
Biz esrâr-ı ilâhîyiz,
Mağlûp değil, ilâhîyiz;
Yönü mevlâyâ dönenin,
(Râbıta)yla silâhıyız.
Anlamıyan sanır ahmak,
Ayaklar altında toprak;
(Emre) mutlak böyle lâzım,
Karâr-olmuştur muhakkak.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun,
16.07.1965