Tamulara atsan, ayırma Yârab!
Beni reddeyleme, istemem sevap;
Gözüm görmez oldu bütün yazıyı,
Kaşını, gözünü eyledim Kitap.
Her ân okuyorum bu oldu dersim,
Yok – oldu, silindi dünyâdan resim;
Zerrece kalmadı benim benliğim,
Senden alır, verir dâim nefesim.
Senin ile oldum, Uçmak neylerim,
Aldın bitiştirdin, dâim söylerim;
Nefsimden kalmadı bir zerre gubâr,
Aklım uyanırsa, böyle eylerim.
Yüzüme gülünce, eyledin handân,
Bu tadı alamaz, dünyâda, sultan;
Bu (Emre) geçmiştir iki cihandan,
Bir kâmil gönlünü eyledi vatan.
Ölümler bilmedik hayat ordadır,
Tefsîr-edilmiyen ayat ordadır;
Gönül gözü ile okunur mutlak,
Her sıfatı câmi’bir Zât, ordadır.
Öyle bir ilimdir, denize benzer;
Hacerül’esved mi? Nûr göze benzer;
Kesret dedikleri, olmuştur Vahdet,
(Emre)! Yaratılan, hep bize benzer.
Durmadan seviyor kendi kendini,
Yakıp kül-eyledin Yârabbî beni;
Verip kavuşanlar, bir dahî ölmez,
Orda tamam eder Mânâlı Dîni.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:16.20
8.07.1965