Yârabbî! ne oldum ben?
Bilemem, bilirsin, sen;
Hâil mi oldu acep
Aramızda bu beden?
Beni ben mi yarattım?
Tükenmez derde attım?
(Men lem-yezuk, lem-ya’rif):
Senin nûrundan tattım.
Onunçün bütün zorum:
Birdahî etme mahrum;
Elim, kolum bağlıdır,
Huzûrunda dururum.
Başka yoktur penâhım,
Halk-Eyliyen Allahım!
Dilerim, kesilmesin
Senin için bu âhım.
Rabbimsin, hem de delîl,
Senin, ağzımdaki dil;
Sen var iken bu (Emre),
Sefîldir, hem de zelîl.
Diliyor: eyleme red,
Etme âleme ibret;
Dileği: cemâlindir,
Ne hûri var, ne cennet.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:22.00
14.7.1964