Gülü gösteren: diken;
Kendini bil gül iken;
Nereye bakar isem,
Sensin bana görüken.
Göremem senden başka,
Yok-oldum baka baka;
Aşk ile karıştırdın
İhâta eden Hakka.
Yeter ki ona ol mal,
Âşık ol, eyle visâl;
Her şeye tutma kafa,
Hiddet, etmesin hammal.
O, çektiriyor azap,
Yüzüne tutar nikap;
At benlikten perdeyi,
Okunsun (Canlı Kitap)
Gün geçsin ferah ile,
Yaşama günah ile;
Gafletten uyan, gönül!
Sen haşr-ol Allah ile.
Dâimâ eyle safâ,
Sen sana etme cefâ;
Gel, uyan bu gafletten,
Seyrân-eyle etrâfa.
Hiddeti bırak da gül,
Aşk-ile dolsun gönül;
Batma dikenler gibi,
Halk-eylemiş seni gül.
At, benlikten uykunu,
Mal-eyleme korkunu;
Yaşama hüzün ile,
Meyline koyma onu.
Rezîl-etmemiş kimi?
Çok akıllı hekimi;
Kaanûna baş-etmişler
Âdil-olan hâkimi.
Gel, artık ona sığın,
Uzak değildir, yakın;
(Emre)! merhameti çok;
Sâdık ipini takın.
Öldürmez, eder diri,
Boğar çirkin tedbîri,
Var, yapış eteğine,
Anlamış iken (Pîr)i.
Zapteden: Müncibe, Serap ve Fehmi Görgün, Nesîmi Özsevenler.
Saat:20.55
14.3.1964