Ne huy saklar insan…
Hem Şeytan, hem de Rahman…
Yârab! bu nasıl ateş,
Beni yakar durmadan…
Ateşi çıkmaz dışa,
Tahammül, gitmez boşa;
Şükür, zulüm değildir;
Bizi atmazsın, hâşâ!
Sığınırız zâtına,
Diziliriz katına;
Yârabbî! sen kucakla,
Verme benlik atına.
Binenler, olur pişman,
Odur çok zâlim düşman;
Yalvarırız biz sana,
Aman Allahım, aman!
Bildik, her şeye kaadir;
Güvendik, oldun (zâhir);
Sevgin: (Havz-ı Kevser)dir,
Tutulan, olur tâhir.
Sensin (ayıplar örten),
Çünkü çürüyecek, ten;
(Emre) seni bilince,
Demez kendisine: Ben!
Söylerse, olur ayrı
Seçemez şerri, hayri;
Koruyan değil misin?
Mâbutsun, hem de Tanrı.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:20.30
23.1.1964