Bu dünyâ bir konak imiş,
Muvakkat bir durak imiş;
Her gelenler konar, göçer,
Takdîr-eden, hep Hak imiş.
Her gelen, bırakır eser,
Hakîkati desen, küser;
(Hayat benim!) diyen gaafil,
Burada yel gibi eser.
Gönül! dinle, çabuk uyan,
Çürüyor nefsine uyan;
Sen de onlar gibi olma,
Ebed Sağ Kalana dayan.
Hani bahçelerle bağlar?
Benim! deme, seni bağlar:
Senden doğan, hem doğuran,
Ölürsen, muvakkat ağlar.
Böyle kurulmuştur, nâçâr,
Düşman kovar gibi kaçar;
(Emre)! bu sırrı bilenler,
Gönlünün gözünü açar.
Zapteden: Müncibe Görgün, Ayhan Mirici.
Saat:11.25
31.5.1963