Seyreyleyin bu oğlanı,
Acep kime çekmiş kanı?
Neş’e ile doldurmuş Hak,
Kendisinden vermiş canı.
Dönerek sallanır kolu,
Kalbi, gönlü aşkla dolu;
Gözlerinden kimdir bakan?
Tanrıya doğrudur yolu.
İster ise döner semâ’,
Zıyâ alır yerle semâ;
Nasıl metheylesin diller…
İki âlemlere nümâ.
Dursa, oynar gözü, kaşı,
Rakseyliyor bunun başı;
Acebâ kimlerden almış
Tanrı meyvasına aşı?
Ne güzeldir, sanki melek.
Hayrân-olmuş bütün felek,
Açılmış bir güller gibi,
Hased-eder bütün çiçek.
Öğülüyor, değil nebat,
Verilmiş neş’eli hayat;
Dileğimiz Yaradandan:
Bu hâline, etsin sebât.
İbret-olsun âlemlere,
Hâkim-olsun kalemlere.
Ömrü geçsin bunun, ferah,
Yaklaşmasın elemlere.
Dillerde anılsın adı,
Gitmesin ağzının tadı;
Gözü görsün bu (Emre)nin,
Her dâim budur murâdı,
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:17.00
17.4.1963