Güllere ötersin, bülbüller gibi,
Tahsîl-ediyorsun, Sırlı Mektebi;
İçinden kucaklar, dâimâ sever,
Her tarafı Muhît, Gönül Sâhibi.
Muhabbet derler ya, bu ne devlettir…
Verilen kullara, büyük himmettir;
Eder, anlamıyan, tanrılık dâvâ;
Buna sâhib-eden, anla: zillettir.
Bu hâlden başkası, cümlesi boştur,
Hak, gizli kaanûnu, böyle koymuştur;
Nefse acı gelen: büyük penzehir;
Kıymet bilenlere, dâimâ hoştur.
Diri tutmak için, rûha gıdâdır,
Ehli olanlara, veren, Hudâdır;
Bilmez ehli-gaflet, kaçar ışıktan,
Ârif-olan der ki: Varlık fedâdır!
Verilirse bu can, geliyor bin can,
(Beşer)liği atan, oluyor (İnsan);
(Âdem) değil midir, Ona secdegâh?
Bilip de edene, verilir ihsân.
Bil, yaklaştırmıyan: zâlim gururdur,
Mağlûbeylemesi, elbette zordur;
(Emre) bunu bilir, durmadan söyler:
Nefse gaalibolmak, büyük huzurdur.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:13.15
10.3.1963