Aşk-ile olur görmek,
Zor açılır bu çiçek;
Zekânın hazînesi,
Kapalıdır bu bebek.
Yaratılmıştır cevvâl,
Hâlî, değil mi misâl;
İrâde ile dolu,
Şimdiden etmiş visâl.
İrfâna olmuş tohum,
Büyür, hiç olmaz mahrum;
Ne bilsin anlamayan,
Allaha herşey mâlûm.
Kendisidir Yaratan,
Halkedip, eden ihsan;
O, (Kaadir) değil midir?
(Hallâk)tır, hem de (Rahman),
İşine kendi (Muhtâr),
Hulku değildir hiç dar;
Derler: (Gafûrurrahîm),
Suç örter, çünkü (Settâr).
Lûtfundan, olmuş (Rezzak,)
Gamları çeker, ahmak;
(Emre)! gözlerini aç,
Senden söyliyene bak.
Odur hâkim diline,
Ayağına, eline;
Herşeylerden fâriğ-ol,
Sâhib-ol emeline.
Kâmil-olmuş îmân, bu!
Gaaibolmuş zaman, bu;
Arkayı, önü unut,
Hükmeyliyen (Bir Ân), bu!
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:19.45
7.12.1962