Merkezsin Hazret-i âdem!
Herşey sende olmuştur cem,
Mescid-i Aksâ sendedir,
Bilen, secde eder her dem.
Sendedir Ahmed’in izi,
Sensin Mânânın Denizi;
Görünce, ihyâ eyledin,
Şükür, sana aldın bizi.
Bilince. kalmadı sitem,
Cehil denilen cehennem;
Sendedir kalb yarasına
Muhabbetten olan merhem.
Bakışın: kuşların dili,
Konuşanlar, olur velî;
Sen yarattın harfsiz, savtsız
İlham getiren Cibrîl’i.
Sensin canlılara Hallâk,
Görünürsün sanki toprak;
Taştır beşerin Kâbesi,
Onu tepeliyor ayak.
Gözdür ârifin Hicazı
Bakarak eder niyâzı;
Dâim hareketsiz olur
Vuslat haccının namazı.
Orda kılan, olur zelîl,
Misâldir İbrâhim Halîl;
Canını kurbân-eyledi:
Sende fânî o İsmâil.
Ayrılmıyor onun içun,
Anlamıyan, sanır mecnûn;
Adak, ancak candan olur,
Onu ne anlasın koyun…
Lâzımdır aşk, irfâniyyet,
Onun arkasında cennet;
İşte kurbandır bu (Emre),
İçten sana eder hizmet.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:14.14
18.11.1962