Ne güzel, beşik, sallanır…
İçinde yatan, ballanır;
Dilimiz Mevlânın imiş,
Kuvvet kendinin, kullanır.

Çünkü Ona geçti, öter,
Nefesimden güller biter;
Diri iken Ona verdik,
Anladık, bu ömür biter,

Çünkü Ona geçti, öter,
Nefesimden güller biter;
Diri iken Ona verdik,
Anladık, bu ömür biter,

Bir can verdik, bin can aldık,
Mekânımız, orda, kaldık;
Eritti, bir toz eyledi,
Uçurdu, cihâna dolduk.

Tükendi benlikten illet,
Verdi saltanatsız devlet;
İçimiz, Mânevî Sultan,
Dışımız, görünür zillet.

Gözü açık olan, görür,
Onlar alır bitmez ömür;
Görünürüz esir gibi,
Yaratan, eylemiştir hür.

Aldanmayız biz Şeytana,
Gark-olalı o Rahmâna;
(El-mü’minûn lâyemûtûn):
(Emre), minnet etmez cana.

Cânân-iledir rûhumuz,
Hayat verdik, değil ucuz;
Söyler (Emre), eğri büğrü,
Zor duyulur, çünkü rumuz.

Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, 7.9.962 Saat:21.30