Yüzlerin benzer güle,
Kokun, getirdi dile;
Kimler ne derse desin,
Bizi yarattı böyle.
Taş atana güleriz,
Haktan, bunu dileriz;
Boyansa bu yüz, kana,
Neş’e ile sileriz.
Yaklaşamaz bize gam,
Yerinden geldi ilham;
Zevk oldu her vaktımız,
Kemâlât, oldu tamam.
(İlm)i eyledik ikmâl,
Tecellî eyledi (hâl);
Ellere harâm-olan,
Âşıka, oldu helâl.
Acep kim eder mes’ûl,
Mevlâ, etmişken makbûl?
(Emre) yandı, aradı,
Kendindendir bu usûl.
Söylenen söz, duyana;
İlân-eder her yana;
Müşkülleri hallettik
Aşk-ile yana yana.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:10.20
15.8.1962