Aklım fikrim gittî; acep ne oldum?
Yüzüme bakınca, sarardım soldum;
(Vâdî-î Cünûn)dur, gözüme çarptı,
Kendimi kaybedip, orada buldum.
Nerelere gitti, benim düşüncem?
Gündüzler görürdüm, kalmadı gecem;
Benim gibi birçok, âşıklar dolmuş,
Toplanıp olmuşlar, o denizde cem.
Biribirisini, bulmuş, barışmış,
Ayrılık bilmezler, çünkü karışmış;
Evvel, zannederdim, uzunca bir yol;
Kendinden kendine, birtek karışmış.
Muhâfaza eder, gözlerin ağı,
Mekânı, olmuştur, gönüller bağı;
(Emre)yi eyledin, orada meyva,
Onu yetiştirir, insan yaprağı.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:12.08
14.7.1962