Dünyânın elinden, uyanan, şaşmış,
Örümcek ağıdır, çoğu dolaşmış;
Nefsine hâkimler, almıştır kudret,
Ona tutulmayıp, üstünden aşmış.

Mahkûm-olmayınca, olmuş merdâne,
Güneş gibidirler: (Vahdet), bir tâne;
İstifâde eden, gaayetle azdır,
Etrafında döner, sanki pervâne.

Arzûdan, emelden, olmuşlar berî,
Ölüm yaklaşamaz, onlardır diri;
Mahkûm-eyleyemez, hâkim olanı,
Hiç esîr-olur mu, nefsinin eri…

Onları bekliyor, Merve’yle Safâ,
Âşık olmuşlardır, yaklaşmaz sevdâ;
(Makam-ı Mahmûd)dan, geçip gitmişler,
Kabûl eylemiştir, alıp da Hudâ.

(Emre)nin gözüne, dâim üryandır,
Bir dahî ayrılmaz, çünkü hayrandır;
Bildi ki, cihânın önüyle sonu,
Vakıtsız, zamansız, sâde bir ândır.

Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:15.50

18.6.1962