Neye sebeb-olur, bu derd ile gam?
Ateşe kesiyor, gelirse, âzâm;
Ederse istîlâ, bu vücûdumu,
Beni Yaradandan, geliyor ilham.
Tecellî ediyor, hâl-i istiğrak,
Zerreler yazıyor, dâim enelhak;
Okuyan, düşüyor, bitmedik derde,
Hep deli diyorlar, ona, muhakkak.
Göklere çıkıyor, görenin âhı,
Karşıda görüyor, güzel Allahı;
Aklında fikrinde, bitiyor idrâk,
Hazmetmiş oluyor, olan günâhı.
Gelip, gark-ediyor, Vahdet denizi,
Ayırmaz oluyor, Mevlâdan bizi;
Mürebbiyle birdir, gidilecek yer;
Eriyip akanın, olur mu izi?
Söyleyen sözünden, ediyor tâkîp,
Rahmânürrahîmdir, oluyor sâhip;
Kirâmen Kâtibîn, yazar kalbine.
Gözler ışığından, o açtı kâtip.
İnsanın kalbidir, Levh ile mahfûz,
Bilinmesi zordur, değildir ucuz;
Ârif-i billâha, olur âşikâr,
Ehli olmayana, bu sözler rumûz.
Ezelîdenberi, bu hâller böyle,
Bu (Fakîr Emre)ye, Hak, diyor; Söyle!
Gadabı olana durur, kapalı,
Sâdık olan görür, hep güle güle.
Aşkın kapağıdır: (ilim, tevâzu’),
Elini sunamaz, bulunsa arzû;
Ne hikmettir Yârab, senindir kaanun,
Yüzünden ayırır, benliğin tozu.
Zapteden: Müncibe Görgün.
?.6.1962 Saat:11.23