Gözlerim, oldu halka
Yüzüne baka baka;
Sevdiğim hiç kalmadı,
Dilberim! senden başka.
Nazar-eylesem halka,
Gönlüm takılır Hakka;
Secde etmek isteyen,
Evvel, ayağa kalka.
Tebessümlü dudağın,
Devreyleyen yanağın;
Kaşların (Hablülmetîn),
(Arş-ı Âlâ): ayağın.
Gözün (Kürsî-i Rahman),
Dilin (Âyet-i-Kur’ân);
Sevdiğim! kendini bil:
Sensin (Hazret-i İnsân).
Gelip olunca teslîm,
Öğrendin nice ilim…
Her tarafı bıraktı,
Seni tutuyor elim.
Gözlerimden buldun iz,
Oldun en büyük deniz;
Gördük, terketmez olduk,
Seni bırakmayız biz.
Olduk seninle bir can,
Berâberiz, bil, her ân;
Sevgiye: (Secde) derler,
Yaklaşmaz-oldu Şeytan.
Kurtuldun o zindandan,
Kâbus gibi cihandan:
(Emre), bilip çıkalı,
Her vaktı, oldu handân.
Yok oldu her karanlık,
Mevlâ, diyeli: (Ayık!);
Sevip teslîm-edince,
Kendine etti lâyık.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:14.35
4.4.1962