Târîf-etsem, neye benzer…
Bu kalbimi kanla özer;
Eğer gözüm gaaibetse,
Bulmak için (Arş)ı gezer.
Edilmiyor O, âşikâr,
Gösteririm, olur inkâr;
Arkasına kim düşerse,
Fakîr-iken, olur Hünkâr.
Alır, giyer (İrfan) tâcı,
Hakîkatte olur hacı;
Kaşlarının arasını,
Görenlerin, hak, mîrâcı.
Gözü (Sedr)i: tam (Müntehâ),
Bakan, düşer tam iştaha;
Görünüşü siyah amma,
Mekân-olmuş o Allaha.
(Emre) bakar, eder tavâf,
Âdem gibi olunca sâf;
Anlamadan, mücrim idi,
Niyâz-etti, ettirdi af.
Toprak-oldu, bütün benlik,
Her hâline O’dur Mâlik;
Eser bitti kendisinden,
Yaradanın oldu bu milk.
Onun için diyemez: ben!
Aşkı ile doldu beden;
Gördü, oldu bir cenâze,
Görünüşü: canlı kefen.
Zapteden: Müncibe Görgün, Emine Emre.
Saat:21.00
28.6.1961