Ebediyyen, Ezel Gülüm!
Senin ile dolu gönlüm;
Cihan senden zıyâ alır,
Koku alan, bilmez ölüm.
Ben bilirim, hiç solmazsın,
Dökülüp de hâk-olmazsın;
Senden gıdâ alır ruhlar,
Kirli kalbe sen dolmazsın.
Etrâfında döner melek:
Boşboşuna çeker emek;
Beşerlikten kim kurtulsa,
Nasîbolur ona, görmek.
Sen gizlendin (Sâf Âdem)e,
O Havvâ’ya, her siteme;
Kim ki karşı gelse sana,
Kimselere hiç söyleme.
Siper-ettin sen adını;
Bakışların göz tadını;
Bir arzûsuz sana gelen,
Mutlak alır murâdını.
Her yol, dayanır kapına,
Mutlakaa ulaşır sana;
Âşık-olan, tutar huzûr.
Kendini verirsin ona.
Dileğimi eyle kabûl,
Eylemiştir o tenezzül;
Gördü, sende fânî oldu,
Bildik: mekân sana: gönül.
Sen anlat da, olsun ferah,
Sevende olur mu günah?
(Emre)nin dilinden diyen,
Gözünden seyreden: Allah.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:18.00
31.5.1961