Nice gözyaşını, akıtan sensin,
Bir derde düşürüp; bakıtan sensin;
Esrârın bilinmez, büründün aşka,
Bülbüle gül olup, kokutan sensin.
Mecnun’a ne ettin, Leylâ derdinden:
Nûra belenip de, göründün beden;
Bütün mahlûk ölü, dirilemiyor,
Senin cemâlini, bakıp görmeden.
Aşkına yakarsın, seni seveni,
Hemen giydirirsin canlı kefeni;
Değerse kıvılcım, aklından çıkar,
Ateşe düşenin, canıyla teni.
Yanıp da dönüyor, nice Fuzûlî…
Kana boyanıyor, Kerbelâ eli;
Bu ne ceryandır ki, kime değerse,
Mânâdan söylüyor, durmadan dili.
Görünüp görünüp, neden kaçarsın?
Yürüdüğün ize, kanlar saçarsın?
Temâs-eyleyince, (İsmâil Emre)!
Bu boynun büküldü, hem de nâçarsın.
Aklına düşünce, kalmadı benlik,
Gözlerinden Gören, herşeye Mâlik;
Mânevî arzûlar, hep oldu kabûl,
Bütün sana verdi, koymadı eksik.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:10.30
10.5.1961