Şen-eyledik yaylamızı,
Memnûn-ettik Mevlâmızı;
En büyük devlet aşk imiş,
Orda bulduk Bâlâmızı.
Kalmadı zerrece azap,
Her taraflar, oldu Kitap;
Nice defîne saklıyor,
Bu gönül, olunca harap.
Şükür, kurtulduk gururdan,
Dost-olduk, kalmadı nâdân;
Canımızı biz kurtardık,
Arzû kalmadı buradan.
Ölüm yoktur elimizde,
İsyan yoktur dilimizde;
İki cihânıın mihveri,
Döndeririz, elimizde.
Gelip bulan, olmaz helâk,
Her günahtan oluyor pâk;
Yok olunca, çok büyüdük,
Bizi almaz bütün eflâk.
Hazır bize, mü’min kalbi,
Girer, okur bu mektebi;
Gözümüzde fânî olan,
Mutlak, olur bizim gibi.
Hiç bilemez şerri, hayrı,
Olamaz bizlerden ayrı;
Anlayınca, teslîm-oldu,
Dilinden söylüyor Bârî.
(Emre) onun için ferah,
Çünkü yandı bütün günah;
Yıkılmış gönlü içinde
Dâimâ duruyor Allah.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Namrun, Saat:10.30
12.4.1961