Ben bakınca oldum meftun,
Niceleri, olmuş vurgun;
Gözşâhımın içindesin,
Zannederler, boyun uzun.
Yönümü dönünce sana,
Geldin de gizlendin cana;
Karışınca bu göznûru,
Bakıyorum benden bana.
Sensin hiç dökülmedik gül,
Sen çiçeksin; toprak: gönül;
(Hayyülkayyûm) sana derler,
Koktun bana, ettin bülbül.
Cemâline ben öterim,
Kâh yanarım, kâh tüterim;
Bitmezse bütün çiçekler,
Cümle feleğe yeterim.
Bu kokuyu alan, ölmez,
Kendikendisini bilmez;
Bütün nebat helâk-olsa,
Yaprağı yere dökülmez.
Târif-olan, reyhan değil,
Onu alan, bu can değil;
Seyredenler: mânâ gözü;
Vücûd, hem de hayvan değil.
(Emre)! lâyık ol da, gel, al,
Geri kalınğ, olma ihmâl;
Eğer sana (ben!) der isen,
Herkes gibi olunğ hammal.
Kurtul da, ol cismi lâtif,
Sonra, derler: olmuş hayıf!
Eğer bu sırrı bilmezsen,
Mutlak, senin aklın zayıf.
Zapteden: Müncibe Görgün.
Saat:6.45
5.4.1961